امروز در خبرها اعلام شد که حدود پانصد نفر از زندانیان زندان قندهار که اکثریت آنان را مخالفین دولت و افراد طالبان تشکیل می داد از طرق یک تونل زیر زمینی که چند صد متر طول داشت فرار کردند. این موضوع مانند فرار زندانیان در سال 2008 نیز بسیار مشکوک است و باز هم مقامهای دولتی و شخص والی قندهار مقصر اصلی بشمار می آیند. این در حالی است که ذبیح الله مجاهد سخنگوی طالبان گفته که حدود 540 نفر از این زندان فرار کرده اند.
جدای مباحث امنیتی و پیامد های این رویداد سوالاتی در ذهن، پیش می آید که باید مسئولین نسبت به آن پاسخگو باشند. هر چند اگر قرار بود کسی پاسخ دهد این زندانیان پس از واقعه سال 2008 هرگز فرار نمی کردند.
زندان قندهار نزدیک شاهراه هرات، قندهار و تقربیا در مرکز شهر واقع شده است. این زندان پس از فرار زندانیان در سال 2008 بازسازی شده و بخش های امنیتی آن تقویت کردیده بود اما با این وجود باز هم حدود نمی از 1200 نفر زندانی که در این زندان نگهداری می شدند فرار کردند. حال سوال اینجاست که چگونه از زندانی که مسائل امنیتی آن به گفته مقام های دولتی به تازگی تقویت شده بود به این راحتی می توان از آن فرار کرد؟ چگونه می توان باور کرد که این تعداد زندانی با هم فرار کنند و نگهبانان از رفتن آنها بویی نبرند؟ شاید نگهبانان زندان مانند ماموران ترافیک خوابشان برده بود؟ و یا شاید هم مشغول شمردن پول های رشوه داده شده بودند. آیا می شود باور کرد که زندانیان با ابزار اندک خود تونلی چند صد متری را حفر کنند؟ لابد با قاشق و ظروف غذای خود تونل به این بزرگی را درست کرده اند؟ یا شاید هم بیل و کلنگ های خارجی و اصلی در اختیار داشته اند؟ یا شاد هم اصلا تونلی در کار نبوده و از در زندان رفته اند و تازه با نگهبانان خداحافظی هم کرده باشند. آیا مسئولین زندان در حنگام حفر تونل کر شده بودند و شنوایی نداشتند که صدای بیل و کلنگ را نشنیدند؟
اگر انسان عاقل کمی فکر کند می تواند به راحتی به این نتیجه برسد که اگر بخواهیم تونلی حفر کنیم که طول آن صد متر باشد با کمترین ابزاری که زندانیان در اختیار دارند و اگر شب و روز روی آن کار شود باید چندین ماه طول بکشد حال اگر به این چند صد متر قطر تونل را هم اضافه کنیم با جایی می رسیم که واقعا انسان در مورد فرار کردن یا فراری دادن زندانیان شک می کند.
مسئولین دولتی قندهار با این اعلام خود واقعا تعجب و حیرت همگان را بر انگیختند زیرا واقعا چطور می توان باور کرد که این همه زندانی در داخل شهر با وجود نگهبانان مسلح از طریق تونلی که ساخت آن احتمالا چند ماه طول کشیده همگی با هم و فرار کنند و حتی احدی هم از فرار آنها متوجه نوشد؟ مگر این زندان مورد بازرسی قرار نمی گرفت که کسی متوجه تونل نشده است؟
باور این موضوع بسیار مشکل می باشد که این زندانیان خود تونلی حفر کرده باشند و از طریق آن بدون اینکه کسی مطلع شود فرار کنند، این داستان بیشتر شبیه به فیلمهای مانند فرار از زندان می باشد و بسیار دور از واقعیت، ما شنیده بودیم که ده نفر یا بیست نفر از زندانی فرار کرده اند اما چند صد نفر آن هم در یک روز و یک لحظه امری ناممکن است و قطعا در این فرار مسئولین قندهار دخالت و دستور مستقیم داشته اند.
دولت مرکزی و بخصوص ریاست امنیت ملی باید در این جریان ابتدا شخص والی قندهار، قومندانی قندهار، ریاست زندانهای قندهار، رئیس زندان مذکور و همه خدمه زندان را در این جریان مقصر بدانند، زیرا اگر جریان فرار آنها صحیح و درست باشد همه اینها مسئول فرار زندانیان هستند، و اگر فرار کردن در کار نبوده نبوده و بلکه فراری دادن زندانیان باشد، این خود گناه بزرگتری است که بخشیده آن ناممکن می باشد.
با فرار یک جنایت کار از زندان ممکن است جان هر بی گناهی در گوشه ای از کشور به خطر بیفتند، حال چند صد نفر دیگر جای خود دارد. معلوم نیست در این جریان مسئولین زندان و مسئولین قندهار چه مقدار پول دریافت کرده اند و چه منافعی به آنها رسیده است، هر چه که باشد ارزشش به اندازه کشته شدن مردم بیگناه و مسلمان افغانستان نخواهد بود.
با فرار این زندانیان از زندان پروسه صلح باز هم پیچیده تر خواهد شد، امری که اگر در کشور تحقق نیابد به زودی در کشور جنگ های داخلی خونین به راه خواهد افتاد.
بهتر است هم حکومت افغانستان و هم مخالفین از نوکری دیگران دست بردارند و فریت زر و زور آنان را نخورند زیرا همه در مقابل خون مردم بیگناه و بی پناه افغانستان مسئول هستند و باید فردای قیامت برای هر قطره خون به ناحق ریخته شده مظلومین پاسخگو باشند و قطعا در آن روز پاسخی نخواهند یافت و تنها جای این افراد جهنم خواهد بود.
جدای مباحث امنیتی و پیامد های این رویداد سوالاتی در ذهن، پیش می آید که باید مسئولین نسبت به آن پاسخگو باشند. هر چند اگر قرار بود کسی پاسخ دهد این زندانیان پس از واقعه سال 2008 هرگز فرار نمی کردند.
زندان قندهار نزدیک شاهراه هرات، قندهار و تقربیا در مرکز شهر واقع شده است. این زندان پس از فرار زندانیان در سال 2008 بازسازی شده و بخش های امنیتی آن تقویت کردیده بود اما با این وجود باز هم حدود نمی از 1200 نفر زندانی که در این زندان نگهداری می شدند فرار کردند. حال سوال اینجاست که چگونه از زندانی که مسائل امنیتی آن به گفته مقام های دولتی به تازگی تقویت شده بود به این راحتی می توان از آن فرار کرد؟ چگونه می توان باور کرد که این تعداد زندانی با هم فرار کنند و نگهبانان از رفتن آنها بویی نبرند؟ شاید نگهبانان زندان مانند ماموران ترافیک خوابشان برده بود؟ و یا شاید هم مشغول شمردن پول های رشوه داده شده بودند. آیا می شود باور کرد که زندانیان با ابزار اندک خود تونلی چند صد متری را حفر کنند؟ لابد با قاشق و ظروف غذای خود تونل به این بزرگی را درست کرده اند؟ یا شاید هم بیل و کلنگ های خارجی و اصلی در اختیار داشته اند؟ یا شاد هم اصلا تونلی در کار نبوده و از در زندان رفته اند و تازه با نگهبانان خداحافظی هم کرده باشند. آیا مسئولین زندان در حنگام حفر تونل کر شده بودند و شنوایی نداشتند که صدای بیل و کلنگ را نشنیدند؟
اگر انسان عاقل کمی فکر کند می تواند به راحتی به این نتیجه برسد که اگر بخواهیم تونلی حفر کنیم که طول آن صد متر باشد با کمترین ابزاری که زندانیان در اختیار دارند و اگر شب و روز روی آن کار شود باید چندین ماه طول بکشد حال اگر به این چند صد متر قطر تونل را هم اضافه کنیم با جایی می رسیم که واقعا انسان در مورد فرار کردن یا فراری دادن زندانیان شک می کند.
مسئولین دولتی قندهار با این اعلام خود واقعا تعجب و حیرت همگان را بر انگیختند زیرا واقعا چطور می توان باور کرد که این همه زندانی در داخل شهر با وجود نگهبانان مسلح از طریق تونلی که ساخت آن احتمالا چند ماه طول کشیده همگی با هم و فرار کنند و حتی احدی هم از فرار آنها متوجه نوشد؟ مگر این زندان مورد بازرسی قرار نمی گرفت که کسی متوجه تونل نشده است؟
باور این موضوع بسیار مشکل می باشد که این زندانیان خود تونلی حفر کرده باشند و از طریق آن بدون اینکه کسی مطلع شود فرار کنند، این داستان بیشتر شبیه به فیلمهای مانند فرار از زندان می باشد و بسیار دور از واقعیت، ما شنیده بودیم که ده نفر یا بیست نفر از زندانی فرار کرده اند اما چند صد نفر آن هم در یک روز و یک لحظه امری ناممکن است و قطعا در این فرار مسئولین قندهار دخالت و دستور مستقیم داشته اند.
دولت مرکزی و بخصوص ریاست امنیت ملی باید در این جریان ابتدا شخص والی قندهار، قومندانی قندهار، ریاست زندانهای قندهار، رئیس زندان مذکور و همه خدمه زندان را در این جریان مقصر بدانند، زیرا اگر جریان فرار آنها صحیح و درست باشد همه اینها مسئول فرار زندانیان هستند، و اگر فرار کردن در کار نبوده نبوده و بلکه فراری دادن زندانیان باشد، این خود گناه بزرگتری است که بخشیده آن ناممکن می باشد.
با فرار یک جنایت کار از زندان ممکن است جان هر بی گناهی در گوشه ای از کشور به خطر بیفتند، حال چند صد نفر دیگر جای خود دارد. معلوم نیست در این جریان مسئولین زندان و مسئولین قندهار چه مقدار پول دریافت کرده اند و چه منافعی به آنها رسیده است، هر چه که باشد ارزشش به اندازه کشته شدن مردم بیگناه و مسلمان افغانستان نخواهد بود.
با فرار این زندانیان از زندان پروسه صلح باز هم پیچیده تر خواهد شد، امری که اگر در کشور تحقق نیابد به زودی در کشور جنگ های داخلی خونین به راه خواهد افتاد.
بهتر است هم حکومت افغانستان و هم مخالفین از نوکری دیگران دست بردارند و فریت زر و زور آنان را نخورند زیرا همه در مقابل خون مردم بیگناه و بی پناه افغانستان مسئول هستند و باید فردای قیامت برای هر قطره خون به ناحق ریخته شده مظلومین پاسخگو باشند و قطعا در آن روز پاسخی نخواهند یافت و تنها جای این افراد جهنم خواهد بود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر